Ik zit in de tuin tegen het schuurtje aan en kijk naar de bloeiende struik. Hij zit vol met vlinders. Het lijkt wel of ze van vreugde dansen, van bloem naar bloem. De meeste zijn donkerrood en hebben op elke vleugel een oog. Ze knipogen naar mij als ze de vleugels open en dicht doen. Ze vinden mij lief. Ik knipoog terug. Zachtjes sluip ik dichterbij. Één vlinder heeft mij niet in de gaten en blijft rustig op de kegelvormige bloem zitten. Hé? Wat is dat? Er zit een rond ding bij zijn hoofd dat hij uitrolt tot een sprietje. De vlinder steekt het in een paarse bloem. Is dat een zuigrietje voor de honing? Of juist een hele lange tong? Likt hij de honing er nu uit?
 

Af en toe zitten er ook witte vlinders tussen. Ik weet dat die van de lichtgroene rupsen komen die op de kool en de boerenkool wonen. Je weet wel, die rupsen met zo’n mooi patroon. Over de zijkant van het lijfje loopt een gele streep met daarboven zwarte stipjes op een rij. Die rupsen haal ik altijd van de kool af, omdat ze anders gaten in het blad eten. Soms vind ik dan een cocon. Echte verborgen schatten zijn dat. Hij doet mij aan een mummie denken, omdat hij zo strak omwikkeld is. Alleen is een mummie dood en een cocon niet. Vraag mij niet hoe, maar de rups in de cocon verandert op deze manier in een vlinder… Echt waar! Hij eet niet in zijn huls en kan volgens mij ook niet bewegen. Geen idee hoe hij dit overleeft of waarom hij dan verandert. Echt heel vreemd en goochelachtig allemaal.