Ik zit op de grond midden in een grasveldje waar heel veel madeliefjes groeien. Voor mij ligt een berg madeliefjes die ik net heb geplukt. Daarbij heb ik goed opgelet of ze een lang dik steeltje hebben, omdat ik van plan ben er een kroontje mee te rijgen. Ik heb even getwijfeld of het een ketting moest worden, maar met een kroontje voel ik mij toch mooier. Zachtjes maar kordaat knijp ik met mijn duimnagel, net voor het uiteinde van het steeltje, een gleufje. Hier doorheen steek ik het steeltje van het volgende bloempje. Totdat het blijft hangen op het bloemhoofdje. Dan maak ik in dat nieuwe steeltje weer een gleufje om daar vervolgens weer een madeliefje door te steken. Dit blijf ik herhalen. Het gaat lekker. Al snel heb ik een slingertje van bloemen gekregen. Dit plaats ik om mijn hoofd om te meten of het groot genoeg is. Nee nog niet. Nog een paar erbij. Ondertussen bedenk ik mij dat ‘madeliefje’ ook wel ‘meizoentje’ genoemd wordt. Dat is ook een leuke naam zeg! Waarom zal dat zijn? Zoenen die bloemetje met elkaar? Of moet je de bloem een zoen geven. Ik pak een mooie van het stapeltje en geeft het een zoentje op het gele hart. Ik lach naar de bloem en doe hem in het gleufje. De slinger pas ik nogmaals. Nu is hij lang genoeg en kan ik hem gaan sluiten. Daar word ik altijd een beetje zenuwachtig van. Het is het meest listige stukje. Dat komt omdat het sneetje wat langer moet om het hele bloemhoofdje erdoorheen te kunnen krijgen. Dan is er een kans dat het steeltje scheurt en dan moet je met een nieuw bloempje beginnen. Met de precisie van een chirurg maak ik in stapjes het gleufje langer en friemel het bloemhoofdje door het gaatje. Ja hoor! In één keer gelukt. Wauw, ik word hier al echt een professional in! Dan plaats ik het kroontje op mijn hoofd en voel ik mij met mijn blauwe zomerjurk aan en bloemenkroontje zo mooi als een elfenprinses.