Ik ben onderweg om de eendjes te voeren. Ik loop naar de waterplek in het parkje waar ze wonen. Met een oude boterham in mijn hand ga ik aan de waterkant staan en breek kleine stukjes af. Ondertussen zie ik de eenden al aan komen zwemmen. Ik gooi wat stukjes brood naar ze toe. Het lukt mij niet om ver genoeg te gooien en snaterend en klapwiekend komen de eenden steeds sneller op me af. Ik schrik er een beetje van maar weet mijzelf te vermannen.

​

Geconcentreerd kijk ik naar de vogels en let goed op of ze allemaal een stukje te pakken krijgen. Ik wil alles eerlijk verdelen en gooi een stukje naar een eend die nog niets heeft gekregen. Opnieuw een hoop rumoer en het korstje wordt weggekaapt. “Hé!”, roep ik boos, “jij bent helemaal niet aan de beurt. Weg jij!” Maar de snelle eend luistert niet naar mij. Wat nu? Ik breek twee stukjes af waarvan ik er één naar het eendje gooi dat nog niet heeft gekregen. Het andere slinger ik snel de andere kant uit, als afleidingsmateriaal voor de snelle eend. Dit werkt aardig goed. Als ik weer naar huis ga ben ik tevreden over mijn slimme plan en dat alles eerlijk verdeeld lijkt te zijn.