Wij hadden één Goudrenettenboom in de tuin die ons meer dan genoeg appels schonk. Aan het eind van de zomer was er een overschot. De mooiste en gaafste exemplaren verzamelden we in grote platte dozen en houten kratten om ze in het donker koel weg te kunnen zetten. Dan waren ze langer houdbaar voor de maanden erna. In deze maanden droogden ze dan wat in en kregen de appels een gerimpeld huidje. Rubberachtig en zacht werden ze, maar ze bleven lekker van smaak.

 

In de oogsttijd bakten we appeltaarten en schilden we kilo’s voor het maken van appelmoes. Hiervoor gebruikten we de appels met plekjes. Ik ontdekte dat er oorwormen en pissebedden in kunnen wonen. Regelmatig kwam ik ze tegen als ik de appel bij de lelijke plekken doorsneed. Zulke vondsten waren telkens opnieuw een verassing die gepaard ging met een soort van schok. Ik hield blijkbaar geen rekening met het bestaan van appelbewoners. Het hele jaar door spaarden we lege glazen potjes op. Ze werden met hun deksels uitgekookt in een grote pan met water en soda. De geschilde appels kookten we met water en suiker tot moes. Die ging in de glazen potjes. De deksel werd er strak opgedraaid en daarna zette je ze ondersteboven weg om af te koelen. Zo hadden we voor het hele jaar appelmoes.